سخن مولف:
 
توجه به سنت‌‌ها و ارزش‌‌ها در معماری مدتهاست سبب تولید نظریه‌‌ها و گرایش‌‌های مختلفی شده است و همواره دغدغه‌‌ی عده‌‌ای از نظریه‌‌پردازان و معماران بوده است. این نوع استفاده از ارزش و فرهنگ، تلاش و جستجویِ تدریجی اما مدام بوده است که با تکنیک‌‌ها و روش‌‌های مختلفی مورد تجربه و آزمایش قرار گرفته است. از روش‌‌های الحاقی و نمادین در سطح و حجم معماری تا روش‌‌های تجربی در ایجاد فضایِ آشنای معماری و استفاده از تکنیک‌‌های بیان مستقیم و یا تجریدی و تداعی غیرمستقیم، همگی در این مسیر مورد استفاده قرار گرفته‌‌اند. اما باید به این امر نیز توجه داشت که مطالعه، تحلیل و پاس‌‌داشت معماری گذشته، نمی تواند راهگشای روشی اصولی برای طراحی معماری معاصر باشد؛ زیرا ایستا ماندن و توجه به فرم و کالبد معماری تاریخی، نوعی حرکت عاطفی محسوب شده که با واقعیت‌‌های امروزی بسیار فاصله دارد.
معماری به معنی ساماندهی حکیمانه و عادلانه فضای زیست انسان‌‌ها با عناصر طبیعی و مصنوعی، متناسب با نیازهای مادی و بسترساز نیازهای معنوی آنهاست. از سوی دیگر، با تاکیید بر لزوم توجه بیشتر به بحث کیفیت در حوزه معماری و همچنين تاثیرگذاری معماری بر زندگی انسان‌‌ها، باید گفت معماری باید بسترسازِ تامین نیازهای مادی و روانی انسان باشد و وی را به تکامل و تعالی برساند. بنابراین مشخص شدن جایگاه معنا و مطالعه روش‌‌ها و شاخه‌‌هایی که می‌‌تواند ارزش‌‌ها و معانی پیشین را در معماری امروز  به منظور نیل به این هدف و جهت یافتن راه‌‌کارهای مناسب جهت ارتقا معنوی، کیفی، مفهومی و بصری در این حوزه ارائه دهد، به عنوان ضرورت پژوهشِ پیش‌‌رو بیان می‌‌گردد. همچنین با توجه به ارزش‌‌های معماری معاصر ایران بعد از انقلاب اسلامی و تمایل به روند طراحی معماران معاصر به نمایش هویت و فرهنگ و ارزش‌‌های سنتی در قالبی نو، ارائه راهکارهایی کیفی و پیشنهادی که بتواند بهترین روش با تکیه بر نظریه‌‌ای مرتبط ارائه داده شود و بتواند کمکی بر روند طراحی معماری معاصر کند، ضروری به نظر می‌‌رسد.
این کتاب تلاشی‌‌ست در مقیاس کوچک جهت ایجاد گفتمان در حوزه افق‌‌ها و نگرش‌‌های جدید معماران معاصر این کشور، که تلاش می‌‌کنند معنا در معماری را در آثار خود برای نسل‌‌های بعد ترجمه کنند.
امید است تلاش‌‌های گسترده‌‌تر و معنادارتر در توسعه این گفتمان‌‌های معنادار ایجاد و معنایِ معنا در نحوه برخورد معماران با مساله معماریِ قابل خوانش برای علاقه‌‌مندان این حوزه ارائه شود.
 
 
جواد ایرجی
تهران – پاییز 1399 هجری خورشیدی